my Idol2jae
คุณคือไอดอลของผม
ผู้เข้าชมรวม
366
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ไอดอลของฉัน
“กรี๊ดดดดด เจบี อปป้า จูเนียร์ ซารางเฮโยยยย กรี๊ดดด หล่อมากก”
เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแฟนคลับกระหึ่มไปทั่วทั้งสนามบิน ทันทีที่ไอดอลดูโอ้สุดฮอตอย่าง JJP เดินทางมาถึงสนามบินอินชอล ร่างเล็กยืนรอไอดอลคนโปรดของเขาอย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้เขาจะเป็นแฟนคลับของเจบีตั้งแต่เดบิวท์แรกๆ แต่เขากลับไม่มีโอกาศได้เจอตัวจริงของไอดอลคนโปรดของเขาเลยสักครั้ง เพราะการต้องเดินทางเข้าเมืองที่ไม่คุ้นชินด้วยตัวคนเดียวแบบนี้ ผู้เป็นแม่ไม่มีทางยอมให้ยองแจลูกชายของเขาเข้าเมืองมาคนเดียวแน่ๆ แต่เพียงเพราะครั้งนี้เขาสามารถหาข้ออ้างกับผู้เป็นของแม่ของเขาได้ว่า จะขอมารับพี่มาร์คญาติสนิทของเขาตั้งแต่เด็กๆ ที่เพิ่งกลับมากจากอเมริกา ตุ๊กตาตัวน้อยหัวฟูๆ ดวงตาเป็นขีดเส้นตรงที่มีจุดสีดำ 2 จุดเด่นชัดกับเสื้อผ้าของตุ๊กตาที่ยองแจเป็นคนตัดเย็บเองเป็นเวลาหลายวัน ถูกยกขึ้นโบกไปมาเพื่อเป็นการบอกไอดอลให้เห็นว่าแฟนๆของพวกนายอยู่ตรงนี้ ถึงแม้ว่าไอดอลจะไม่ได้มองมาเลยก็ตาม
“เจบี เจบี จูเนียร์!!”
เสียงกรี๊ดของเหล่าแฟนก็ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง
ปึ๊บบ!! เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยของเขาดันหลุดจากมือเล็ก และไปชนกับรองเท้าผ้าใบสีขาวดำคู่โปรดของไอดอลเข้าพอดี
“ขอโทษครับขอทางหน่อยครับ!!ผมขอไปหยิบ
ตุ๊กตาหน่อยครับ!!”
ร่างเล็กพยายามเบียดเสียดเข้าไปในดงแฟนคลับที่เนื่องแน่น และก้าวพ้นไปอยู่ด้านหน้าสุดของแถวจนได้ ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปทางกลุ่มที่ไอดอลยืนอยู่อย่ากล้าๆกลัว เขาก้มหัวหลายครั้งด้วยความตื่นเต้น
“ของผมเองครับ ขอ...ขอโทษด้วยนะครับ”
“…..........…..”
ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆของไอดอลคนนั้น มันยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงความหน้าชาทำอะไรไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันไอดอลหน้าตี๋สุดหล่อก็ได้ก้มไปหยิบเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นมาปัดเศษฝุ่นออกเบาๆ ก่อนจะยื่นตุ๊กตาคืนเจ้าของ พร้อมกับก้มหัวเล็กน้อยด้วยดวงตาเป็นขีดเดียว ถึงแม้ว่าไอดอลหนุ่มจะใส่ผ้าปิดปากแค่ไหนก็ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มชวนฝันของเขาได้เลยแม้แต่น้อย
เสียงแฟนคลับค่อยๆซาลงเมี่อ2ไอดอลหนุ่มเดินขึ้นรถประจำตัวไป
ยองแจ
“.................”
ยองแจ!!!!
“ห๊ะ!”
เสียงตะโกนที่ดังมาจากดันหลังทำให้ร่างเล็กหลุดออกจากภวังค์ทันที ร่างเล็กหันไปตามเสียงของชายหนุ่มที่เรียกเขา ชายหนุ่มร่างบาง ผิวขาวอมชมพู เครื่องหน้าเป๊ะ ทั้งสันจมูกที่โด่งรั้นรับกับใบหน้า และปากทรง กระจับสีชมพูระเรื่อจัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าสวยมากๆ และทำให้ชายหนุ่มดูหล่อมากขึ้นเมื่อสวมใส่เสื้อหนัง ราวกับพระเอกที่อยู่ใน
หนังสือนิยายอย่างไงอย่างงั้น มองผ่านอาจจะคิดว่าเป็นไอดอลเลยก็ว่าได้
“พี่มาร์ค!” ยังไม่ทันที่ชายหน้าหวานจะได้พูดอะไร ร่างเล็กก็กระโดดกอดชายหนุ่มไปซะแล้ว
“ยอง...ยองแจ....กอดตรงนี้เลยหรอคนมองหมดแล้ว”
“ก็ผมคิดถึงหนิพี่ไปนานมากๆผมไม่มีเพื่อนเลย”
“อะ...อื้มมมม…พี่กลับมาแล้วนี่ไง...พอ...พอยัง”
“แปปนึง!!”คนน้องยังคงกอดคนพี่เอาไว้แน่น แต่เป็นเพราะร่างเล็กยังคงจดจำดวงตาเแสนมีเสน่ห์ของคนที่หยิบตุ๊กตามาคืนเขา ทำให้ร่างเล็กยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและกอดคนพี่ไว้ด้วยความเขินโดย
ที่คนน้องไม่รู้เลยว่าคนพี่น่ะหน้าแดงแค่ไหนแล้ว สักพักคนน้องค่อยๆคลายกอดออกจากชายคนพี่ช้าๆ
“โห้พี่มาร์คจริงๆหรอครับ”
"นี่!กอดตั้งนานเพิ่งมาถามเนี่ยนะ?!ไปทำอย่างนี่กับใครอีกหรือเปล่าเนี่ย"
"บ้าผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย นี่แหนะๆๆ"
ยองแจฟาดมือไปที่แขนมารัวๆ
“แป๊ะๆๆ"
"โอ้ยนี่ยังไม่เลิกนิสัยเขินแล้วชอบตีคนอื่นอีกหรอเนี่ยเห็นว่าพี่หล่อล่ะสิถึงเขินน่ะ แต่ก็นะของแบบนี้มันแน่อยู่แล้วใครๆก็บอกอย่างงั้น555”
“ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ”
“หล่อเหมือนเดิมหรอ??”
“ยังหลงตัวเองเหมือนเดิม555”
รอยยิ้มสดใสของร่างเล็กทำให้ร่างบางที่ยืนตรงหน้าถึงกับเขินอยู่ไม่น้อย ถึงจะไปอยู่ต่างประเทศหลายปี แต่เขาเองมีก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เขายังคงหลงรักรอยยิ้มสดใสของคนน้องอยู่เสมอ ตั้งแต่ที่คนพี่ไปเรียนต่อต่างประเทศ ทุกๆคืนก็จะมียองแจนี่แหละที่คอย face time คุยเป็นเพื่อนมาร์คทุกวัน แถมยังคอยสั่งนู้นนี่นั่นไปให้มาร์คบ่อยๆ แต่พักหลังๆมาร์คเริ่มเรียนหนักขึ้นจนแถบไปได้คุยกันเลย
“ยองแจก็เหมือนกันไม่เจอกันนาน น่ารักขึ้นเยอะมากๆเลยนะเราอ่ะ”
“นี่เสื้อที่ผมให้เมื่อปีก่อนใช่ไหมครับพี่ยังใส่อยู่อีกหรอกเนี่ยเห็นพี่บอกไม่ชอบหนิเพราะมันอึดอัดแต่พี่ใส่แล้วเท่มากอ่ะ”
“พี่ก็ใส่ทุกอย่างที่ยองแจให้นั่นแหละ...อะ...อื้มแล้วนี่คนมาทำไรกันเยอะแยะเนี่ย??”คนพี่เรียบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่คนน้องเงยขึ้นมามองหน้า
คนน้องหันไปมองรอบๆสนามบินพี่ยังมีคนเดินไปปะปลายแต่ก็ยังเถอะว่าเยอะอยู่ดี”
“เอ่ออ...นั่นสิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเราไปกันเถอะผมน่ะรอพี่นานมากๆหิวมากกกกกด้วยพี่มาช้าต้องเลี้ยงข้าวผมเลยนะ!!”
คนน้องรีบเก็บตุ๊กตาตัวเล็กใส่กระเป๋าเพราะถ้าคนพี่รู้มีหวังต้องฟ้องแม่แน่ๆพี่คนนี้มันร้ายนัก!!
“ยองแจหรอ??”ร่างหนาที่นั่งจัดกระเป๋าอยู่พยายามมองออกไปนอกกระจกรถที่ตัวเองนั่งเพื่อมองหาใครสักคนที่เขารู้สึกคุ้นเคย
“เจบีนายมองหาอะไรอ่ะ??”
จูเนียร์ไอดอลมาดคุณชาย คนที่กำลังเอนตัวลงบนเบาะถามขึ้น
“เปล่าๆไม่มีไร”ด้วยความเหนื่อยบวกกับอีก3ชั่วโมงจะต้องขึ้นคอนเสริตเจบีจึงคล้อยหลับไป....
จบไป 1 ตอนสั้นไปไหม??
เป็นยังไงกันบ้างบอกได้น้า
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้า และอย่าลืมติด
#MYIdol2jae
และ #NIYAYมายแจบอมมี่ กันด้วยนะจ้ะ ทวิตเค้า @Mjaebumm แล้วเค้าจะมีของแจกหลังตอนจบของนิยายเรื่องด้วยแหละ อย่าลืมมาร่วมสนุกกันนะ อิอิ
ผลงานอื่นๆ ของ Mymjaebum ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Mymjaebum
ความคิดเห็น